Neer - 2 januari 2025 - Vandaag heb ik individuele harpsessies bij een zorgcentrum in Roermond. Ik stap uit de lift en loop de gezamenlijke huiskamer van de eerste afdeling binnen. Mevrouw R is zoals altijd weer aangenaam verrast. Verschillende emoties komen bij haar naar boven; ze is erg blij, maar het raakt haar ook zichtbaar. En ze geeft aan dat ze dit net even nodig heeft. Samen lopen we naar haar appartement voor een individuele harpsessie.
“Als ik jouw muziek hoor, dan denk ik, hoe kan iemand zo muziek maken, en ik ben de gelukkige. De harp is mijn grote liefde. Mijn moeder zei dat ik dat nooit kon leren. Toen zei ik, al word ik 100, ik ga daar op spelen. Het is zo mooi hè.”
Op haar kamer aangekomen, gaat mevrouw in een van de relaxstoelen zitten. Ik vraag haar of ik in de stoel naast haar mag gaan zitten. “Natuurlijk, als ik had geweten dat je kwam dan had ik voor wat lekkers gezorgd.” Ik haal de harp uit mijn tas en mevrouw kijkt er vol bewondering naar en begint erop te spelen. In het begin durfde ze nauwelijks de snaren aan te raken, maar de laatste tijd begint ze al meteen op de harp te spelen en raakt ze veel krachtiger de snaren aan. Echt een groot verschil. Haar zelfvertrouwen is enorm gegroeid. Ze hoort wat slechter, maar de trillingen zijn des te meer voelbaar voor haar.
Mevrouw R laat mij een foto van haar overleden vader zien en zet deze op het tafeltje voor ons. Haar liefde voor hem is voelbaar als ze over hem vertelt. “De harpklanken reiken tot aan de hemel. Maar ik geniet er zelf ook van. Ik vind het allemaal zo fijn. Ik heb verdriet dat mijn vader niet meer hier is. Ik neem hem overal mee naar toe, dan mag hij dit ook luisteren. En straks komt hij weer bij mijn bed staan. En ik heb hem over jou verteld.”
”Oh, Wat heeft u hem dan verteld over mij?“, vraag ik belangstellend.
“Nou, ik zeg er komt een hele leuke mevrouw, en die heeft een moeilijk instrument en daar kan ze op tingelen en als ze dat doet dan komen er allemaal mooie liedjes uit. Het is ook zo mooi. En hij heeft het allemaal gehoord. En jij doet dat zo lief. Als ik in bed lig dan praat ik ook altijd met mijn vader. Wat de dag heeft gebracht, en dan zegt hij, dan kijkt hij mij aan, maar dat is natuurlijk allemaal wat je denkt, maar hij kijkt mij echt aan en dan zegt hij eigenlijk moest je ook een harp hebben, maar dan zeg ik nee, want nu ben ik een lui varken en ik ga er lekker naar luisteren.” We lachen samen.
“Maar u kunt er ook mooi op spelen”, zeg ik.
"Ja, dan moet ik heel veel studeren want zo mooi als u, nee dat kan ik nooit.”
"Jawel hoor!", zeg ik. "Ieder speelt zijn eigen unieke stuk."
“Maar als ik de harp al zie, ben ik zo blij. En dit vind ik zo mooi, en als die geluiden er uit komen, en hij kan het ook horen, dan ben ik in de hemel."
"En jij ziet er leuk uit, met een lach met kuiltjes,” zegt ze vervolgens met een glimlach tegen mij.
“Mijn vader noemde mij altijd kwajongen, samen waren we dan stout en gingen we uit de koekjestrommel de koekjes zitten opeten."
”En kwam moeder er dan achter?” vraag ik haar.
“Tuurlijk. Moeder zei, hebben jullie weer samen zitten smikkelen? En toen zei papa altijd ‘ik heb het verdiend’, toen kon ze niets meer zeggen."
“Op een dag gingen zijn ogen dicht en toen keek hij mij aan, en het laatste wat hij zei: ik wacht op jou...”
Wat een mooie woorden…dat komt wel even binnen.
Mevrouw R vervolgt haar verhaal. "Mijn vader was dokter en hij wilde alle kindjes beter maken, en toen heb ik afgesproken met hem dat ik dat ook zou worden, en toen ging hij dood en ja, dan is hij weg, maar ik zei: hij is niet weg. Hij is niet weg, ik wil dat niet horen, hij is boven. Dat is toch zo?“
"Hij is altijd bij u, maar alleen op een andere manier”, vul ik aan.
“Dat zit dan hier, hè?” Mevrouw legt haar hand op haar hart. “Maar hij kon niets van muziek, maar hij zei als jij het mooi vindt, dan vind ik het ook mooi. En weet je, ik kan hem niet meer aanraken, maar wel tegen hem praten. En daarom heb ik zijn foto erbij gezet, want dan weet zeker dat hij dat hoort.”
“Een lief gebaar van u,” zeg ik.
“Ja, maar ik hield ook zo van hem. Hij is ook heel lief. We hadden samen veel plezier. Als ik een snoepje of een taartje krijg, dan zet ik het ook ‘s nachts naast hem en dan is het wel niet op, maar ik denk hij heeft het toch gekregen. En dan zeggen ze allemaal dat ik een beetje gek ben, ik zeg nou dan blijf ik maar lekker gek. Hij had een piano, maar daar had hij geen tijd voor, met allemaal zieke mensen. Dan zei hij 'die gaan voor'. Als hij nog leefde, zou hij dit met de harp geweldig vinden en jou zou hij ook graag mogen.”
“En dan denken ze allemaal dat ik gek ben, maar dan denk ik, jullie denken maar, maar ik denk wat ik denk, punt. Vind ik het mooi, dan vind ik het mooi.”
Ik kan haar alleen maar groot gelijk geven, wat een wijze woorden. “Wil u nog een keer aan de snaren voelen?”, vraag ik.
Mevrouw speelt liefdevol op de harp, en kijkt door de snaren naar de foto van haar vader.
Na afloop zegt ze: “Dit was voor hem. Hij is in de hemel en hij kan het allemaal zien. Dat weet ik zeker."
Tot slot speel ik zelf nog even op de harp, voor mevrouw én haar vader. Want ik weet ook zeker dat de harpklanken tot in de hemel zullen reiken…de harp verbindt de hemel met de aarde.
Yolanda
Yolanda Cremers heeft sinds april 2022 haar eigen column bij DeltaLimburg.nl. Neem ook eens een kijkje op haar website De Kracht van de Harp.
