Neer - 7 september 2021 - Wat ik al had verwacht komt duidelijk in de nacht naar boven. De verbouwing doet meer met Emi dan wat we op het eerste gezicht zagen. Elke nacht wordt ze panisch wakker en gilt dan oorverdovend hard. Elke morgen is de aannemer er al als Emi aan de grote tafel gaat zitten om te ontbijten voordat ze naar de Heikei gaat. Voor Emi is een vaste structuur enorm belangrijk, za kan niet omgaan met verandering en dit is natuurlijk een hele grote verandering. Ook voor ons trouwens.
Op bijgevoegde zien jullie Emi 's ochtends aan het ontbijt. Ze kijkt naar de aannemer die buiten aan het werk is. Ze herhaalt steeds dat er wordt gewerkt aan haar snoezelkamer en ik probeer uit te leggen dat de nieuwe keuken als eerste gebouwd moet worden (de snoezelkamer komt op de plek waar onze keuken was). Dat uitleggen heb ik inmiddels losgelaten, want het zorgde alleen maar voor nog meer onrust.
Elke nacht moet ik haar vasthouden, maar toch... na een paar tellen duwt ze me hard weg. Ik wil haar zo graag troosten, maar ze kan er niks mee. Dat raakt me elke keer, ook al weet ik dat ze dit niet expres doet.
Maar wat wil je als moeder als je je kind reddeloos en verdrietig ziet? Knuffelen totdat ze zich weer fijn voelen... helaas werkt dit averechts bij Emi. Ze wil nabijheid, maar ik mag haar niet aanraken en dat is al zo sinds ze heel klein was. Als baby overstrekte ze zich zo erg dat we moesten uitkijken dat we haar niet lieten vallen. Ze kon uren aan één stuk achter elkaar gillen en dat kan ze nog. Ik voel me dan zo machteloos en intens verdrietig. Iets dat heel lastig is om echt uit te leggen.
Ik begrijp waarom de verbouwing ingrijpend is voor ons mooie sterke meisje. Het doet mij ook meer dan ik had verwacht. Het vertrouwde is weg. We waren altijd buiten en nu kan dat niet zo makkelijk. We kunnen de fiets niet pakken, want die kan nu niet de poort uit. Alles staat vol. Fietsen zit ook in Emi's routine, als het mooi weer is gaan we fietsen en vooral na het avondeten een ijsje halen bij de boer of bij Aetaria Napoleon. Daar worden we zo gastvrij ontvangen dat we er graag komen en Emi al in haar spel Sjra belt om frietjes te bestellen met een ijsje na. Als Emi zich geaccepteerd voelt, durft ze zichzelf te zijn en fladdert zingt en roept ze. En bij Sjra kan dat allemaal.
Het is alweer zondag en kermis hier in Neer. Emi is er al even over aan het praten en dan gaan we even de kermis op, al heel vroeg. De rups is favoriet en als het aan Emi ligt zit ze er uren in. Maar toen werd het drukker. We proberen de drukte altijd voor te zijn, dus broertje Dean mocht nog eendjes vangen en toen op naar huis. Emi raakte in paniek en heeft de hele weg naar huis gegild. Gelukkig zat ze in de buggy. Daar kan ze zich niet in bezeren en kan ze niet wegrennen. Het was pittig. Thuis bleef ze onrustig. Morgen (maandag) gaan we het nog eens proberen en dan maar eerst iets met Dean en als afsluiter in de rups. Hopelijk kan ze dan de kermis goed afsluiten in haar hoofdje. Hopelijk volgend jaar weer kermis vieren in Neer.
Vandaag is het alweer maandag en mocht ze naar de Heikei. Hier krijgt ze ook les op een niveau dat aansluit bij wat Emi aankan. We kregen een super mooi verslag en daarbij foto's. Ze heeft voor het eerst heel duidelijk haar naam geschreven en o wat raakt me dit. Ons bikkeltje is negen en nu ze één-op-één les krijgt en echte aandacht zet ze stapjes. Deze stap zorgde voor tranen bij mij.
Tranen van trots.... hele grote trots.
Petra
Foto's Petra van Hees
070921/HvL
