Neer - 19 november 2021 - Woensdag was het dan zover...het moment waar we jaren over hebben gedroomd en zo naar hebben verlangd voor onze Emi. Ik had de hele nacht liggen draaien, zo onrustig was ik. Een soort vlinders die hun eigen weg baanden door mijn lichaam. Onwerkelijk, toen ik de bus van Nenko door onze straat zag rijden. Ik was aan het strijken en zag ze voorbij rijden. Toen ik ze binnen liet, kon ik mijn tranen gelukkig bedwingen, want die hadden hun weg wel weer gevonden.
Een grote spanning viel van me af. Het was geen droom, maar ze waren er echt. Een kop koffie voor de mannen en daarna gingen ze aan het werk. Ze werkten super hard door om alles klaar te hebben als Emi thuis kwam. Dat had ik niet verwacht. We hebben de mannen voorzien van koffie en lekkere vlaai, want dat hoort erbij: goed voor de mannen zorgen die ons meisje rust komen brengen! Iedereen die bij ons heeft gewerkt tijdens de verbouwing kwam niet onder koffie, thee of soep uit. Vanzelfsprekend toch!
Tijdens de opbouw heb ik helaas geen foto's kunnen maken, want ik wilde niemand in de weg lopen maar mjjn mond viel open toen ze klaar waren. Dean was heel enthousiast en stuiterde rond voordat Emi thuis kwam. De spanning liep op, want hoe zou ons meisje reageren? Daar kwam de taxi en ik kon niet wachten. Ze kwam binnen en ik vertelde dat we een grote verrassing voor haar hadden... meteen begon ze te rennen richting haar snoezelkaar. Ze reageerde zo emotioneel en dat heb ik op film vastgelegd, maar dat is in mijn ogen te persoonlijk om te delen. Ik hoop dat jullie dat kunnen begrijpen. Onze Emi op haar puurst.
Ze ging op het waterbed zitten en kon haar emoties niet inhouden. Zoals jullie weten kan Emi zich niet uiten zoals wij dat doen, maar haar gezicht sprak boekdelen. Haar ogen vertelden ons dat ze het prachtig vond, maar ze kon de woorden niet vinden. Ik schoot helemaal vol, hier hebben we het allemaal voor gedaan. Eindelijk is het dan zover! Rust voor onze bikkel die 9 jaar lang thuis geen rust kon vinden.
Haar vraag "Voor wie is dit, mama?" en mijn antwoord "Dit is Emi's snoezel en ja dit is van jou alleen." Twinkelende ogen die me vertelden dat het haar echt even teveel was en dat ze even geen raad wist. Maar dat mag en dat maakt jou uniek. Deze Emi is prachtig en puur en alles mag er zijn veilig thuis bij ons. Als het voor ons al onwerkelijk is, hoe moet het dan voor Emi zijn? Het heeft tijd nodig voor Emi om eraan te wennen en die tijd krijgt ze altijd van ons.
Weer een nieuwe routine van ontspanning, die ze thuis in haar systeem moet krijgen. Als die er eenmaal is, vindt ze haar weg en zal ze zelf aangeven wanneer ze wilt snoezelen. En wat ga ik dan graag met ons mupke mee. Ze ging 's avonds spontaan terug en wilde dat we meegingen. Ze kwam naast me liggen op het waterbed en even hadden we ons momentje. "Mama, mooi hé!" Dat maakte mijn hele dag even 'jij en ik ', genietend van de ritmische bewegingen en kijkend naar de bubbelunit en de spiegels. Dit is zó genieten, zó niet in woorden uit te drukken wat dit voor ons betekent.
Hoe kan je de mensen bedanken die dit mogelijk hebben gemaakt. Dat is niet in woorden uit te drukken... door de aangepaste badkamer en snoezelkamer kan ons meisje eindelijk na 9 jaar ontspannen thuis in haar vertrouwde omgeving samen met ons en hopelijk heel lang bij ons blijven wonen. Wauw, welke woorden geef je hieraan?
In samenwerking met DeltaLimburg.nl komt er over een tijdje een reportage, waarin jullie Emi zien ontspannen en genieten, als ze gewend is aan haar snoezelkamer en haar rust thuis heeft gevonden. Hopelijk genieten jullie dan met ons mee en zien en voelen jullie, waarom we zo hard hiervoor hebben gevochten. Dat alle donaties recht ons hart in kwamen en daar blijven. We zijn jullie eeuwig dankbaar.
Petra
Helian van Lier, hoofdredacteur DeltaLimburg.nl: "We zijn zo blij voor Emi dat ze nu thuis haar eigen snoezelkamer heeft, waardoor ze thuis kan ontspannen en hopelijk nog heel lang thuis kan blijven wonen. Emi en haar gezin hebben een plekje in ons hart gekregen. Petra blijft in haar columns schrijven over het leven thuis met dit bijzondere, meervoudig gehandicapte meisje Emi. Ze heeft aangegeven dat de frequentie teruggaat van wekelijks naar maandelijks, omdat er simpelweg minder gebeurt. Over een tijdje maken we een reportage, waarin jullie persoonlijk kennis kunnen maken met Emi en haar ouders en kunnen zien hoeveel baat Emi heeft bij haar snoezelkamer thuis."
Emi is een 9-jarig meisje uit Neer. Ze heeft complex autisme met een zware verstandelijke beperking, psychoses en een disharmonisch profiel. Deze combinatie maakt dat Emi het vaak heel moeilijk heeft. De wereld is vol met prikkels, voortdurend. Emi kan deze niet verwerken, waardoor ze zich steeds onveilig voelt en daardoor dagelijks heel veel stress ervaart. Dat heeft natuurlijk ook zijn weerslag op haar ouders en broertje. Gelukkig is het leven met Emi niet alleen zwaar, er zijn ook mooie en gelukkige momenten. Haar moeder Petra geeft in haar columns een inkijkje in het leven thuis met Emi.
Foto's Petra van Hees
191121/HvL
