Leudal - 20 juni 2021 - Schrijver Hugo Luijten uit Heel schreef een prachtige column over de bijen in de gemeente Leudal voor Stichting IKL die wij, met toestemming van Stichting IKL en de auteur zelf, hier graag met jullie delen. Hugo Luijten geeft in deze aflevering het woord aan de wilde bijen in het bijenhotel:
Vraag me niet waarom, maar ik heb het overleefd. Wat? Datgene wat de mensen ‘winter’ noemen. Mijn vrouw is al heengegaan, mijn kinderen zijn uitgevlogen, en ik werd op een dag wakker onder een hoop dorre bladeren. Ver vliegen gaat niet meer, daarom hebben ze mij portier gemaakt van dit hier: een bijenhotel. Een voorbeeldig gebouw, ik zou haast zeggen: een bijgebouw. Hout, met gaatjes en daarachter lange gangen, die het verblijf voor ons wilde bijen erg prett…
Ogenblikje, daar komen mijnheer en mevrouw Debie voor eh…bij. Die hebben gereserveerd.
‘Goede reis gehad? Wilt u misschien eerst even uw kamer inspecteren?’
‘Mwah… lijkt in orde zo. Harde randen, goed voor de vleugels dus.’
‘Uitstekend mijnheer. En u mevrouw?’
‘Stukken beter als waar we het eergisteren geprobeerd hebben. Die lange, zachte houtvezels, levensgevaarlijk!’
‘Dan wens ik u een prettig verblijf! En u weet: sprekende mensen zijn te helpen!’
Hola, wacht even..!
‘Meneer Ploegers, dit is niet voor u bedoeld! U bent een zandbij… Wat zegt u? Het ziet er zo mooi uit? Ja kunst, natuurlijk ziet het er prachtig uit! Maar kruipt u maar gewoon weer in de grond hoor! Al mag dat best ergens in de eh…nabijheid.
Mijn excuses, soms moet je als portier op je strepen staan. Gelukkig hebben ze het hotel verleden jaar nog vervangen en hoog genoeg opgesteld, want anders kruipen er alleen maar parasieten in. Die verschrikkelijke mieren bijvoorbeeld. Een teringbende maken die ervan! Alles vreten ze kapot, daar is letterlijk geen huis mee te houden. Ik weet: die horen er ook bij, maar het is hier nu eenmaal geen parasietenhotel.
Daar komt mevrouw Honigs, een ertsbij. In dat donkerblauw lijkt ze niet eens op een bij.
‘Alles naar wens, mevrouw mevrouw Honigs?’
'Ja hoor, ik heb al twee cellen af.’
‘En nu weer stuifmeel verzamelen voor de kids? Of nectar voor meneer en mevrouw zelf?’
‘Nee, het is stuifmeel geblazen wat de klok slaat. Zo’n nageslacht vreet je de voelsprieten van het hoofd…’
‘Dus u hebt bijna wéér een celletje klaar?’
‘Nog even en dan kan het eitje erop. Daarna weer afsluiten met mijn speeksel, dat de mensen vinden glanzen als zijde. Drukdrukdruk dus, ach, je weet hoe het gaat.’
Hoe zegt u? Wat de bijen zelf van dit hotel vinden? Nouja, dat hebt u toch al gehoord? Enfin, we vragen het…eh…daar! Mevrouw Biemans, de behangersbij. Die wil het behoorlijk exclusief.
‘Mevrouw Biemans, ik zie dat u weer zwaar aan het slepen bent.’
‘Dat kun je wel stellen…Sorry hoor, maar dat behang hier: níet te doen. Maar met wat berkenblad in sapgroen tegen de muren moet het kunnen?’
‘En daar is mijn hotel geschikt voor?’
‘Dat dan weer wel, gelukkig. De gangen zijn mooi lang, dus plek genoeg voor Marjolein, Quirine, Marie-Claire, Annemijn…eh…enfin, de rest moet ik nog bedenken.’
U hoort het dus: tevredenheid alom. En ik zou u nog veel meer kunnen vertellen. Over de wolbijen op nummer veertien bijvoorbeeld, die hun gangetje vol met wolachtige dons stoppen. Of donsachtige wol, dat kan ook, ik onthoud het ook allemaal niet. Of over de harsbij, de metselbij, de…wat was het ook alweer…ach, ik kan bezig blijven.
Maar zet vooral zelf eens zo’n bijenhotel neer in de tuin. Op het zuiden, niet te warm en niet te koud, en vooral uit de slagregen. Onze dank is eeuwig en ik beloof u: wij wilde bijen steken niet!
De Limburgse schrijver heeft onlangs de Zilveren Strop gewonnen en was met zijn boek 'Undercover, Alles of Niks' ook genomineerd voor de Gouden Strop. Op zijn website is nog veel meer informatie te vinden over zijn werk.
130621/HvL
