Neer - 6 januari 2023 - Vandaag staan er meerdere individuele harpsessies gepland bij een zorginstelling in Roermond. Sinds 2019 mag ik hier met regelmaat harpsessies verzorgen. Ik loop de woonkamer binnen en wens iedereen goedemorgen. Daarna maak ik een kort praatje met de begeleiding, waarbij ik informeer of er nog bijzonderheden zijn die voor mij belangrijk zijn om te weten. Mijn eerste harpsessie is bij mevrouw M, een hele lieve, zachtaardige mevrouw. Mevrouw communiceert non-verbaal.
Het grote voordeel van muziek is dat je geen woorden nodig hebt om contact te kunnen maken. Geen woorden, maar muziek. De begeleiding brengt mevrouw in haar rolstoel naar haar kamer, ik volg met mijn harp. Ik vraag mevrouw of het goed is dat ik bij haar kom zitten en of ik een stukje op de harp voor haar mag spelen. Ik zoek oogcontact, terwijl ik haar voorzichtig even aanraak. Mevrouw kijkt mij aandachtig aan, ze is vandaag heel alert.
Ik begin zachtjes een instrumentaal stukje te spelen, ondertussen observeer ik hoe mevrouw op de muziek reageert. Ik kijk naar de blik in haar ogen, haar mimiek, ademhaling en de kleine bewegingen die ze maakt…
Op gevoel speel ik instrumentele stukjes, af en toe ook weleens een liedje, altijd intuïtief, nooit met een vooraf opgesteld plan.
Soms doezelt mevrouw weg, op andere momenten kijkt ze mij meerdere keren doordringend aan. Haar ogen zeggen zoveel…
En dan gebeurt er iets wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Mevrouw beweegt haar rechtervoet naar voren en raakt met het voorste gedeelte van haar pantoffels de zuil van de harp aan. In eerste instantie denk ik dat dit wellicht toeval is, totdat dit zich nog vaker herhaalt en ze haar voet ook langere tijdje tegen de harp aan blijft houden. De afstand tot de harp is best wel groot, een fysieke beweging die ik nog niet eerder bij haar gezien heb.
Mevrouw lijkt zelf het initiatief te nemen om de trillingen van de harp ook lijfelijk te kunnen voelen. Wat bijzonder om te zien. Het raakt mij. Ik speel nog een aantal instrumentale stukjes voor haar. Totdat ik het gevoel heb dat het genoeg is geweest. Ik kondig het laatste stukje dat ik speel aan.
Tot slot bedank ik mevrouw dat ik voor haar op de harp mocht spelen en wrijf haar zachtjes over haar schouder. Weer kijkt ze mij doordringend aan. Haar ogen vertellen een heel verhaal.
Ik breng mevrouw terug naar de woonkamer en vertel de begeleidster hoe mevrouw gereageerd heeft op de harpmuziek, en het bijzondere moment dat ik vandaag heb meegemaakt.
De begeleidster vertelt nog dat ze het de hele avond aan haar merken als ik met de harp ben geweest, dat het haar zo goed doet. Erg fijn om dit teruggekoppeld te krijgen, zeker aangezien mevrouw het zelf verbaal niet aan kan geven.
En het is ook weer een bevestiging, want ook al zie je tijdens de harpsessie niet altijd grote veranderingen, het komt toch allemaal binnen en het kan vaak nog langere tijd doorwerken, mits men hiervoor open staat… want alleen als het ook ontvangen wordt, kan ik met hart en ziel voor de ander spelen… van harp tot hart.
Yolanda
Yolanda Cremers heeft sinds april 2022 haar eigen column bij DeltaLimburg.nl. Neem ook eens een kijkje op haar website De Kracht van de Harp.
060123/HvL
