Neer - 22 februari 2023 - De afgelopen tijd heb ik weer veel mooie momenten mee mogen maken. Een mevrouw straalt met haar hele gezicht terwijl ze op de harp speelt, de begeleiding die om ons heen staat is zichtbaar geraakt. Achteraf hoor ik dat mevrouw normaal gesproken maar heel weinig mimiek laat zien.Een andere mevrouw is al een tijdje verbaal heel onrustig. Ze zit aan tafel in de woonkamer.
Tijdens het spelen op de harp merk ik verandering bij haar, en gaat ze af en toe even mee in de melodie die ik speel. Het lijkt wel of ze een regel tekst mee wil zingen. Ze lijkt innerlijk wat meer tot rust te komen, en uiteindelijk valt mevrouw zelfs in slaap, iets wat ze volgens de begeleiding eigenlijk zelden doet.
Een stille, introverte mevrouw waar ik regelmatig kom, zie ik voor het eerst heel open reageren, er komt een glimlach, daarna emoties. Normaal gesproken zijn haar reacties minimaal, maar het verschil is nu zo groot.
En dan die blik in de ogen van een meneer die mij zo doordringend aankijkt, recht in mijn ziel, gevolgd door een liefdevolle glimlach. Zo'n intens contact. Dit raakt mij steeds opnieuw.
Of familie die na afloop zegt, nu begrijp ik waarom je de harp het instrument van het hart noemt.
Wat een prachtige cadeautjes. Ik voel mij dankbaar voor al deze bijzondere ervaringen.
En dan de afwisseling. Een mevrouw is altijd heel enthousiast en vrolijk. Met haar zing ik voornamelijk veel liedjes van vroeger. Mevrouw heeft een prachtige stem, en ze verbaast zich er zelf over dat ze meerdere coupletten van de liedjes nog weet. Ook goed voor haar zelfvertrouwen. Ze heeft haar knuffelkat op schoot, Saskia genaamd. Ik vertelde haar dat we ook een poes hebben die Milou heet. “Dan moet je haar de volgende keer maar meenemen”, zegt ze “dan kunnen ze samen in de tuin rennen”. Ik vraag of ik Saskia ook mag aaien, een rode pluizige en zachte knuffelkat, die zoveel voor mevrouw betekent. Dat mag. En wat is mevrouw trots. Ontroerend mooi om te zien.
Een andere mevrouw is heel stilletjes, ze voelt zich niet helemaal lekker en een beetje misselijk. Maar ze wil toch graag naar de harp luisteren. Ik speel voor haar rustige, instrumentale stukjes, en al snel doet mevrouw haar ogen dicht, en doezelt af en toe wat. Ze vertelt later dat ze de harpklanken als een soort achtergrondmuziek hoorde, en dat het haar goed heeft gedaan. Ik vraag haar hoe het met de misselijkheid is. “Die is over”, zegt mevrouw.
Nadat ik het eerste instrumentale stuk gespeeld heb op de kamer van een lieve mevrouw, staat ze op en gaat iets zoeken. Even later vind ze met een opgeluchte blik haar handtas. Ze gaat weer zitten, haalt haar beurs eruit en wil mij wat kleingeld geven. Zo lief bedoeld. Nadat ik dit vriendelijk tot twee keer toe geweigerd heb, probeert mevrouw het nog een derde keer. Toen heb ik het geld voor haar gemoedsrust aangenomen. Na afloop van de harpsessie heb ik het geld aan de begeleidster gegeven met de vraag of zij dit weer terug wil geven aan mevrouw.
Het is telkens weer inspelen op de situatie van het moment, dat maakt het zo mooi en afwisselend.
Ik ben ook heel blij met mijn zorgachtergrond, dat is zo'n groot voordeel bij de harpsessies. En ik ben nog elke dag ontzettend dankbaar dat ik nu helemaal vanuit mijn hart mag werken. ♥
Yolanda
Yolanda Cremers heeft sinds april 2022 haar eigen column bij DeltaLimburg.nl. Neem ook eens een kijkje op haar website De Kracht van de Harp.
220223/HvL
