Neer - 22 juni 2022 - Tijdens corona heb ik een aantal individuele harpsessies via Skype mogen geven. Uiteraard kosteloos. Als alternatief voor de harpsessie op locatie, om toch iets te kunnen doen in deze ontzettend moeilijke tijd. Ik krijg een mailtje van een nieuwe, voor mij onbekende locatie. Ze willen graag een online harpsessie voor hun mensen ontvangen… Begeleidster G neemt mij via hun laptop mee in de virtuele wereld. Ze draagt beschermende kleding, handschoenen en een mondkapje…
Het voelt heel dubbel voor mij, harp spelen voor mensen die afgezonderd binnen moeten blijven, hun familie niet kunnen zien, terwijl ik buiten bij de paarden met mijn harp in het zonnetje zit…
Bij de eerste meneer speel ik wat instrumentale stukjes en daarna zingen we samen enkele bekende liedjes. Hij geniet zichtbaar van de muziek. Ondanks de afstand komt dit behoorlijk bij mij binnen. Terwijl ik het allemaal even moet verwerken, wordt de laptop gereinigd door G, verwisselt ze haar handschoenen, en neemt ze mij mee door de gangen naar de kamer van de volgende bewoner.
Meneer ligt op bed. Daarom wil ik in eerste instantie rustige muziek gaan spelen. Maar op het moment dat meneer uitgelegd krijgt wat ik ga doen, begint hij spontaan een vrolijk liedje te zingen. Ik besluit (in overleg met de begeleidster, om af te stemmen of het niet te intensief voor meneer is) "Wie ich nog ein jungske waas” van Frits Rademacher " te zingen, en het raakt mij ontzettend hoe uitbundig deze meneer mee doet. Hij tikt met zijn hand op zijn been het ritme van de muziek, zijn arm zwaait vrolijk mee, en je ziet hem echt genieten. Tussendoor heb ik nog even een kort gesprekje met hem. Opeens reikt hij zijn hand richting de laptop en digitaal raken onze handen elkaar even…
Ik bedank hem voor zijn enthousiasme en vertel dat ik het fijn vond om met hem samen te mogen zingen. Toen ik de sessie afrondde, bedankte hij mij. Wat een bijzondere en ontroerende ontmoeting.
Daarna volgt weer hetzelfde hygiëne ritueel voordat we naar de volgende bewoonster gaan, een mevrouw die stilletjes, maar zichtbaar van de harpklanken geniet.
Onderweg naar de laatste bewoner, komt G langs haar collega’s en maak ik via de laptop ook kort even kennis met hen. Het voelt net alsof ik ook deel van hun team uitmaak, heel apart.
De laatste meneer heeft niet echt de rust om naar de harpklanken te luisteren, maar hij vindt het geweldig wanneer ik mijn laptop draai en hem onze paarden laten zien. Hij heeft vroeger ook veel dieren gehad.
Wat een lieve mensen allemaal. En wat een geweldige begeleiding. Mensen die vanuit hun hart werken, er alles aan doen om hun bewoners zo goed mogelijk te verzorgen. Samen sterk! De liefde voor hun bewoners is voelbaar…♡
En dan krijg je nog geen twee weken later een telefoontje dat twee van deze lieve bewoners gestorven zijn…Zo ontzettend triest. Uiteindelijk zijn vijf bewoners van deze woongroep overleden in coronatijd.
Ik heb zelf jaren in de zorg gewerkt en de dood van één bewoner is al ontzettend heftig, maar als je in een korte periode vijf bewoners verliest, dat is gewoon niet voor te stellen…wat een grote impact voor iedereen.
Ik voel mij dankbaar dat ik voor deze mensen toch nog een klein lichtpuntje mocht zijn en de familie was heel blij dat het vastgelegd is op beeld.
Ik had niet verwacht dat op zo’n grote afstand de muziek toch nog zo binnen komt. Maar goed, ze zeggen niet voor niets: “De Kracht van Muziek.”
Muzikale groet, Yolanda
Yolanda Cremers heeft sinds april 2022 haar eigen column bij DeltaLimburg.nl. Neem ook eens een kijkje op haar website De Kracht van de Harp.
Foto's Yolanda Cremers
220622/HvL
