Neer - 12 oktober 2022 - Sinds 2019 geef ik harpsessies op locatie. Meestal worden er ook foto’s of filmpjes gemaakt. Vaak voor de familie van de cliënt of bewoner, maar soms ook voor publicatie op social(e) media. Je zou verwachten dat ik hieraan inmiddels, na ruim drie jaar, wel gewend zou zijn, maar niets is minder waar. Sommigen vragen vooraf of het oké is als ik ook op de foto of een filmpje kom te staan, dat is wel fijn. Maar vaak gebeurt dit ook spontaan, zonder deze vraag vooraf.
Op zich is het natuurlijk ook een mooi compliment dat mensen dit graag vast willen leggen…
Ik weet dat veel mensen het niet zo prettig vinden om op de foto te moeten, maar bij mij zit dit nog een stuk dieper. Rond mijn 16e jaar kreeg ik last van constitutioneel eczeem. Dit zat verspreid over mijn hele lichaam, maar het ergste vond ik de uitslag in mijn gezicht. Het zag er niet uit en het was vaak ontstoken. Sommige mensen dachten dat ik brandwonden had. Je kunt je vast voorstellen dat dit niet zo gunstig is voor je zelfbeeld, zeker niet op een leeftijd waarop het uiterlijk zo’n belangrijke rol speelt.
Ik vond het in die tijd ook verschrikkelijk om op een foto te moeten, want het was zo confronterend om deze foto dan terug te zien. Ik werd er gaandeweg steeds beter in om de camera te ontwijken….
In het medische circuit konden ze niet zoveel met mij. Na vele hormoonzalven en medicijnen met hun nadelige bijwerkingen ben ik alternatieve behandelingen gaan volgen. Uiteindelijk kwam er langzamerhand verbetering, het was niet meer zo heftig als eerst en er waren periodes dat het er weer wat rustiger uitzag. Ook de hevige jeuk begon minder te worden.
Ik ben er in die tijd best wel goed mee omgegaan, ging evengoed op stap, naar bioscoop of disco, daar was het altijd donker. Behalve bij de toiletten, daar stonden andere leeftijdsgenoten in de spiegels hun haar of make-up bij te werken. Die spiegels vermeed ik liever.
Ik zal nooit de opmerking vergeten van iemand die tegen haar vriendin vertelde dat ze dacht een puistje te krijgen op haar kin. Ik stond vlakbij en had willen zeggen: “Zullen we ruilen?” Achteraf gezien heeft het allemaal veel meer met mijn zelfvertrouwen gedaan dan ik op dat moment in de gaten had. Dat besef kwam pas jaren later.
Afgelopen voorjaar had ik een interview voor De Limburger, over harpsessies bij dieren, met een hele fijne begripvolle fotograaf. Deze fotosessie was voor mij weer een overwinning en ik dacht nu moet ik mijn angst hiervoor toch wel overwonnen hebben.
De eerste harpsessies kon ik er goed mee omgaan, maar al snel merkte ik dat het op sommige momenten dan toch weer moeilijk is, het blijft een gevoelig punt. Ik weet dat het erbij hoort en vind het ook fijn dat men zo enthousiast is en deze mooie momenten wil delen met familie en derden. Maar ik blijf het lastig vinden om hier een juiste balans in te vinden.
Mijn angst voor de camera heb ik helaas nog steeds niet overwonnen…
Yolanda
Yolanda Cremers heeft sinds april 2022 haar eigen column bij DeltaLimburg.nl. Neem ook eens een kijkje op haar website De Kracht van de Harp.
121022/HvL
