Neer - 21 april 2025 - Een aantal keren heb ik de vraag van familie van bewoners/cliënten gekregen om harp te spelen tijdens de uitvaart of crematie. Ik zal nooit vergeten dat tijdens een van deze vieringen een kleinkind (6) naar mij toe kwam en aan de snaren van de harp begon te voelen. Ze was zich er nog niet van bewust dat we afscheid van haar oma namen. Een aandoenlijk moment, maar het maakte het ook even wat luchtiger voor de familie, deze spontane actie van dit lieve meisje.
Of het bijzondere verhaal van S. Zij speelde harp bij haar paard en ze vergat even alle zorgen en pijn van het ziek zijn. Kort voor haar overlijden sprak zij de wens uit dat ik harp zou spelen tijdens haar afscheidsdienst, zodat iedere aanwezige de troost en de kracht van de harp mocht ervaren…
Ik heb een aantal keren in een crematorium gespeeld, op een natuurbegraafplaats en tijdens een herdenkingsdienst op een kerkhof, maar vorige week speelde ik voor het eerst in een kerk, bij de begrafenis van een lieve cliënt, op verzoek van haar familie. Ik mocht de afgelopen jaren harp voor haar spelen, en ze genoot hier altijd zo van…
Ik speel altijd op gevoel tijdens de harpsessies en tijdens een uitvaart probeer ik dit ook zo zoveel mogelijk te doen. Van te voren overleg ik hoeveel muziekstukjes ze graag willen horen en op welke momenten. Ik bedenk globaal wel een aantal stukjes die ik wil spelen, maar het kan goed zijn dat ik dit tijdens de viering nog wijzig, dat gebeurt namelijk bijna altijd.
Het was een prachtige, persoonlijke dienst. Heel mooi om ook de grote betrokkenheid van de medebewoners en begeleiding te zien. Ik vond het heel fijn dat ik haar nog een laatste groet met mijn harp mocht brengen. En ik ben ervan overtuigd dat de harpklanken tot aan de hemel zullen reiken, de harp is tenslotte een engeleninstrument.
Kort voor het einde van de viering ben ik met mijn harp achterin het halletje van de kerk gaan zitten.
Buiten hadden ze een prachtige erehaag gevormd en werden er bloemen op de kist gelegd door de medebewoners. Ik speelde nog zachtjes op de achtergrond.
Na afloop van de viering kwam de begrafenisondernemer naar mij toe. Hij vertelde dat hij kippenvel kreeg toen hij opeens muziek hoorde klinken toen ze met de kist naar buiten liepen. Hij had niet gezien dat ik stilletjes naar achteren was gelopen. Weer een bevestiging dat mijn gevoel om dit zo te doen goed is geweest.
Eén keer bij een crematie wilde een begrafenisondernemer weten hoe lang elk stukje duurde, in verband met de fotopresentatie die gelijktijdig gedraaid werd. Dat begrijp ik uiteraard, maar ik kan ik dit dus vooraf niet precies aangeven. Uiteindelijk kwam hij met een fijne oplossing. Op het moment dat de fotopresentatie bijna afgelopen was, kwam hij steeds naar voren gelopen, waarna ik het stukje dat ik aan het spelen was af kon ronden. En dat werkte prima.
Bij een andere crematie kwam ik er kort van te voren achter dat ik de enige was die voor de muziek zorgde tijdens de dienst. Dus er werd ook geen muziek afgespeeld door iemand van het crematorium. Dat legde de druk nog wel een stukje hoger. Maar het is gelukkig allemaal goed gekomen, want het brengt toch wel de nodige spanning met zich mee...
Zeker toen ik op de crematie van iemand uit de familie speelde. Dan is het nog moeilijker om je eigen emoties onder controle te houden. Maar als ik zo’n verzoek krijg, dan ben ik er ook wel van overtuigd dat ik de kracht krijg om dit te kunnen doen.
Ik vind het ook bijzonder om nog een laatste muzikale groet te mogen brengen. Daarbij geven de harpklanken vaak ook troost aan de nabestaanden.
In je hart leven mensen,
die daar helemaal thuis zijn.
En die daar blijven wonen,
ook als ze dood zijn.
Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt.
Ik ben enorm dankbaar dat ik met mijn harp op sommige momenten tot troost kan zijn.
Met muzikale groet, Yolanda
Yolanda Cremers heeft sinds april 2022 haar eigen column bij DeltaLimburg.nl. Neem ook eens een kijkje op haar website De Kracht van de Harp.
Foto © Yolanda Cremers
